Helaas hebben wij afgelopen week, op 29 mei 2019, gehoord dat mijn moeder aan beginnende dementie lijd. Ik vind het heel erg en ik ben er heel verdrietig door.
Er is geen tijd om verdrietig te zijn want zolang ze nog redelijk kan nadenken, moet ik voor dit mensje zorgen zonder zelf uit te vallen.
Gisteren hebben wij gebarbecued samen met Desiree en Vera, dat was best gezellig.
Ik had moeder ook verzocht om de knoflooksaus te maken, ze heeft altijd de knoflooksaus voor de gourmet en barbeque gemaakt en ik wilde absoluut dat ze de knoflooksaus ook deze keer weer maakte. Het ging allemaal moeizamer dan normaal, ze wist niet meer welke kruiden ze erin deed maar toen ik alles voor haar had klaar gezet, had ze toch een prima knoflooksaus gemaakt.
Wat ik wel jammer vond; na afloop van de barbeque, toen mijn moeder al naar huis toe was, hoorde ik van Vera dat moeder schillen van de mango in een hoek van het balkon had gegooid.
Volgens moeder kon dit wel, helaas kan dat niet en als iemand altijd hamerde op geen etenswaren op balkon vanwege het ongedierte dan was het mijn moeder wel.
Daarom kwam deze mededeling even extra hard aan. Vandaag ga ik even naar mijn vriend Paul en ga ik ook de diagnose met hem bespreken. Hij is een wijs mens en misschien kan hij nog adviezen geven waar ik iets mee kan.
Paul is trouwens net zo oud als mijn moeder, ze schelen enkele maanden. Paul heeft zijn hele leven flink wat alcohol gedronken maar hij is nog in een zeer goede staat. Extra pijnlijk dat ik dan zie dat mijn moeder, die als grootste zonde roken had op haar 69e al zover achteruit is gegaan. Ze heeft altijd gezegd dat ze 100 wilde worden maar gezien deze diagnose, die eigenlijk ook een doodsvonnis is, zal mijn lieve moeder geen 100 jaar worden
